πρωτότυπος

-η, -ο / πρωτότυπος, -ον, ΝΜΑ

1. αυτός που αποτελεί τον πρώτο, τον αρχικό τύπο άλλων πραγμάτων, αρχέτυπο

2. το ουδ. ως ουσ. το πρωτότυπο

το πρώτο που έγινε, το αρχέτυπο από το οποίο παράγονται όλα τα άλλα

νεοελλ.

1. αυτός που δεν αποτελεί απομίμηση ή αντιγραφή ενός άλλου («πρωτότυπο ποίημα»)

2. αυτός που μοιάζει σαν να λέγεται ή να γίνεται για πρώτη φορά, ασυνήθιστος, καινοφανής («πρωτότυπη άποψη»)

3. (για πρόσ.) αυτός τού οποίου τα έργα ή τα λόγια έχουν έναν ιδιαίτερο ή ιδιόμορφο χαρακτήρα («πρωτότυπος ζωγράφος»)

4. φρ. α) «πρωτότυπη λέξη» — λέξη που δεν παράγεται από άλλη

β) «πρωτότυπος οφειλέτης» — ο κατά πρώτο λόγο υπόχρεος ως προς υποχρέωση που βαρύνει πολλούς οφειλέτες

γ) «πρωτότυπο έγγραφο»

(νομ.) το έγγραφο που καταρτίζεται για πρώτη φορά και για την εκπλήρωση τού σκοπού που επιδιώκεται με την κατάρτισή του

αρχ.

1. γραμμ. αυτός που έχει τον πρώτο τύπο, την πρώτη μορφή, ο πιο παλιός

2. το αρσ. ως ουσ. ὁ πρωτότυπος

ο πρώτος, αρχικός συμβαλλόμενος σε μία σύμβαση

3. φρ. «πρωτότυποι ἀντωνυμίαι» — οι προσωπικές αντωνυμίες.

επίρρ...

πρωτοτύπως ΝΜΑ, και πρωτότυπα Ν

νεοελλ.

με πρωτότυπο τρόπο, με πρωτοτυπία

αρχ.

αρχικώς, εν πρώτοις.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πρωτ(ο)-* + -τυπος (< τύπτω), πρβλ. ζηλό-τυπος].